Είναι να απορεί κανείς πως το Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας κατάντησε ο φτωχός συγγενής του πολιτιστικού χάρτη της Ελλάδας. Ποιος θα το πίστευε πως η πόλη μας που έχει φιλοξενήσει ονόματα του παγκόσμιου καλλιτεχνικού γίγνεσθαι θα έφτανε στο σημείο να διοργανώνει «φεστιβάλ πλαστικής καρέκλας»…
Κι αν οι υποδομές είναι και θα συνεχίσουν να είναι πρόβλημα, ιδιαίτερα μετά την παραγκώνιση του Αρχαίου Ωδείου για την ανακατασκευή του, οι δυσκολίες δεν σταματούν εδώ. Καθώς εδώ και καιρό και συγκεκριμένα μετά την πανδημία, δεν φαίνεται η πόλη μας να ρίχνει το βάρος της σε πολιτιστικές δραστηριότητες που προέρχονται από το δικό της έμψυχο δυναμικό. Απουσιάζουν πλήρως οι πρωτοβουλίες, που θα φέρουν ταλαντούχους Πατρινούς καλλιτέχνες στο προσκήνιο, ενώ διαπρέπουν στην πολιτιστική δράση ανά την Ελλάδα.
Άραγε οι υποψήφιοι δήμαρχοι το 2023, οραματίζονται μια πόλη χωρίς πνευματικό δυναμικό που βασιλεύουν οι ατζέντηδες ή μια πόλη γνήσιας καλλιτεχνικής δημιουργίας;
