Συγκινητική και ανατριχιαστική η εξομολόγηση της Νατάσας Ράγιου για την πυρκαγιά που κατέστρεψε το Λαμπίρι.
«Το Λαμπίρι μας…Το σπίτι της γιαγιάς Κανέλλαινας, τα καλοκαίρια της ζωής μου, όλα τα ξαδέρφια μαζί, η κούνια στην μουριά, οι τηγανητές πατάτες, το θρυλικό μπαλκόνι με το ντιβάνι κάτω απ’ τον ευκάλυπτο , ο Νέλλος, ο Νίκος, η Ίνα, η Νατάσα, ο Κώστας Λιανός ο γιος των Αθηναίων γειτόνων-το πρώτο καρδιοχτύπι, ο Βαγγέλης, τα γέλια, οι εξερευνήσεις , η χαμοκέλα, τα μούσμουλα, η ταβέρνα του Μαζαράκη, η υπεροχη κυρία Αγγελική με τον κυρ Αντρέα, η Πανούλα, η Μαρία με το θλιμμένο βλέμμα, το τζουκ μποξ που χρωμάτιζε τα βράδια μας με Φραγκοσυριανή και Ντέμη Ρούσσο, το κλαμπ των Γάλλων, το ξακουστό Mediterané, το μπακάλικο της Άννας, το φρέσκο ψωμί κάθε πρωί, ο πλανοδιος μανάβης με τα καρπούζια, το περιβόλι , το λάστιχο στην αυλή και τα μπουγέλα, τα όνειρα, η διάφανη θάλασσα με τους αχινούς(λάδι και βελόνα κάθε βράδυ να βγάλουμε τα αγκάθια), τα καβουράκια, το κρεβατάκι πλάι στο τζάκι, τα πυροφάνια, ο Παναγιώτης ο Μανιτάρας, ο Κωνσταντής…οι δυο θείες σ’ εκείνο το περίεργο σκοτεινό δωμάτιο, η θεία Σοφία με το ολόλευκο δέρμα και η αυστηρή Ασήμω, γεροντοκόρη δασκάλα με το μπλε μαγιό και τα λαστιχένια παπουτσάκια..
-Να βάζεις στα μαλλιά ξίδι μετά το λούσιμο Νατάσα, τα ξανθαίνει και τα κάνει να γυαλίζουν.Και μια φορά τη βδομάδα θα τους βάζεις λάδι.
-Τι λες ρε γιαγιά, θα βρωμάω ξίδι και λάδι;; Σαρδέλα είμαι??
-Σιωπή, αυτό που σου λέω εγώ!
Βάζε και στα σπυράκια λεμόνι, τα μαραίνει..
-Μα τσούζει, γιαγιά..!!
-Ας τσούζει!
(τσαρίνα σε λέγανε οι μισοί κι οι άλλοι μισοί Χίτλερ, όχι άδικα.. )
Οι διηγήσεις της γιαγιάς για την κατοχή..
(“Οι αντάρτες φέρανε μια κοπέλα, την δέσανε στο δέντρο εκεί έξω και την βασάνιζαν .. Αφήστε την , τους έλεγα, φύγε ούρλιαζαν, θα σε σκοτώσουμε.. μου λέγανε να τηγανίσω λάδι, αρνήθηκα κι ας με σημάδεψαν με το όπλο.. μου ζητάγανε τηγάνι, δε τους έδωσα, τελικά της ξερίζωσαν τα νύχια…)
Η μαχαιρωμένη από τους μεθυσμένους Γερμανούς φωτογραφία του παππού Μανώλη, δημάρχου στον Νέο Ερινεό , όταν είχαν επιτάξει το σπίτι στην κατοχή..
-Οι Ιταλοί ήταν αλλιώς, Νατάσα, μαγείρευαν μακαρονάδες και τάιζαν τη μάνα σου που ήταν μωρό, ένας Ιταλός αξιωματικός την έβαζε στους ώμους του, της έδινε μαργαρίτες και της τραγουδούσε.. άλλοι άνθρωποι, συμπονετικοί κι ευγενικοί…
Στα 90 της έμενε μόνη της σ’ αυτό το σπίτι που μύριζε θάλασσα, πατάτες τηγανητές και παιδικά όνειρα , πηγαίναμε να την δούμε, κι ήταν σκαρφαλωμένη στη συκιά για να κόψει σύκα.. Στα 90..
-Φώναξε γιαγιά κάποιον να φτιάξει την σκεπή, στάζει το ταβάνι..
-Γιατί εγώ δεν μπορώ να ανέβω να την φτιάξω? Φέρε μου μια σκάλα..
-Τι λες ρε γιαγιά;;!!
-Πόσα θέλεις κυρία Τασία γι αυτό το σπίτι; (Γάλλοι, Γερμανοί, Έλληνες, μαγεμένοι από την θέα του μπαλκονιού)
-Δεν το πουλάω όσα και να μου δώσετε
(αυτό σου έλειπε γιαγιά, να πούλαγες το σπίτι που ύφανε κομποβελονιά τη ζωή μας..)
Όταν έφυγες, στα 103 σου, πριν την ταφή, οι άντρες του χωριού σε πήραν στα χέρια και σε πήγανε μια τελευταία βόλτα από το σπίτι .. Ήμουν σίγουρη, γιαγιά, ότι θα σηκωθείς ν’ ανέβεις στη συκιά..
Είναι ξημέρωμα, 5 το πρωί της 2ης μέρας του καυτού Αυγούστου, οι μνήμες ολοζώντανες χορεύουν στο μυαλό , τα μάτια βρύσες που τρέχουν, θυμάμαι , γράφω, θυμάμαι, δακρύζω, θυμάμαι..
Γιατί ρε γαμω το έγιναν στάχτη σε λίγες ώρες οι μνήμες; Το σπίτι μας μπορεί να σώθηκε, 700 μέτρα πριν σταμάτησε η φωτιά, όμως το χωριό, τα σπίτια φίλων και συγγενών μαύρισαν, μαζί με την ψυχή μας..
Το Λαμπίρι των παιδικών μου χρόνων, το χωριό σου μαμά, κάηκε, ανήμερα του μνημοσύνου σου.
Αλήθεια τώρα;;
